بیدارباش

بیدار باش

از زنگ ساعت تا سقوط از پله های خواب

یک لحظه حتی نیست

اما در این کوتاه ِغافل گیر

چون آدم ِمطرود از فردوس

از هر چه می بینی شوی دلگیر

صبح ِ تو در چشم ِ عجول ِ تاکسی تصویر تکراریست

خورشید جز نوری مزاحم نیست!

تا کی در این بیدار باش ِ اضطراب آلود

محروم از سیّالی و وارستگی باشی

و لحظه هایت بگذرد سنگین و خواب آلود

فروردین 88

عابر باران

ای عابرِ عبوس ِ شب ِباران

چتر ملال از سر خود بردار

تاکی به لاک خویش فرورفتن

خود را به این زلال ِ رها بسپار

آری ،به این زلال رها-باران-

باران،زنی که می گذرد سنگین

باران،زنی که مادر رویاهاست

با بالهای رنگی و آهنگین

آن مادر ِ صبور که می کوشد

طفل شرور ِ خاک بخواباند

همراه لای لای غم اهنگش

گهواره ء گیاه بجنباند

بر گوش ِ شاخه های خزان دیده

سیمینه گوشوار می آویزد

با مرگ برگ،مرثیه می خواند

وقت بهار شور می انگیزد

چون رقص آذرخش ،شبا هنگام

رعد ِ گرفته را به صدا آرد

بر شیشه ها زند به سر ِ انگشت

سنتور خویش را به نوا آرد

آنک ببین چگونه ترا باران

همراه خود برد به خیالستان

چتر ملال از سر خود بردار

ای عابر عبوس شب باران

اسفند 72

دست لرزان

گر چه هریک از آن ابرها می اندیشید

جزای رُستن ِ بیگاه در زمستان را،

تکیده –مثل گدایان- گشوده بود، نهال

به سوی آن همه بی رحم دست لرزان را

حسرت

حسرت پرواز

سبز شود باغ اگر تبر بگذارد

صبح کند جلوه،شب اگر بگذارد

بگذرد از سیم خاردار بهاران

تا که به افسردگان اثر بگذارد

رشک برم هر نفس به جاری جوبار

چونکه به هرجا که خواست سر بگذارد

آه ،چه داند قفس ،که حسرت پرواز

بر دل دربند نیشتر بگذارد

یار دل ما ببین که در ره بیداد

جملهُ اغیار پشت سر بگذارد

ای که فروزی شرار جور،مپندار

آتش این فتنه خشک و تر بگذارد

سلب اگر می کنی مجال تظلم

بر تو عقوبت کجا مفر بگذارد

بهار ۷۶

کابوس

چه شبهای مهیبی خواب می دیدی

که در واکردی از تابوت

و ناگه، تیزی دندان خون آشام

به خونت ریخت زهری شوم

چه شبهای مهیبی خواب می بینی

که در بگشائی از تابوت

و بوی مرگ و ویرانی

مشامت را کند مسموم

کدامین شب از استیلای این کابوس ،خواهی رست

و نفرت از وجودت رخت خواهد بست؟

و خواهی دید خواب محواین تابوت

                                  ای فرتوت!

                                 ای تاریخ