غیور محض

                                                                          به علمدار کربلا

صبح دمیدن تو کدامین کرانه بود؟

ای آفتاب خسته که زخمت به شانه بود

در بی امان تیر خطر ،ای غیور محض!

نستوهی تو مایه بهت زمانه بود

افراختی لوای حقیقت بدون دست

وقتی تن تو تیر ستم را نشانه بود

روحت نتافت گریه طفلان که این خروش

بر گردهء حمیتّ تو تازیانه بود

آن امتناع آنی تو بر لب فرات

در کار عشق حادثه ای جاودانه بود

ای وای از آن دمی که گرفتند راه تو

قومی که در عناد و شقاوت یگانه بود

تنها ازین هجوم نیازرد جان تو،

از مشک نیز اشک تحسّر روانه بود

خیل ملائک از مژه کردند خون روان

از بس که نامرادی تو غمگنانه بود

مقصود عزم سرخ تو دیدار دوست بود

ورنه فرات و علقمه تنها بهانه بود

تبریز-اردی بهشت 76