.

به بهانه ۴ سالگی وبلاگ

جوانی که در جهان سوم به دنیا می آید برای خود سندرمی ست.مجموعه ایست از خواستن ها و نتوانستن ها.پا در هر راهی که می خواهد بگذارد با دیوارهای انکار و مخالفت رو برو می شود.همه می خواهند مومی باشد در دست آنها که فقط به شکل مجاز از نظر آنها در آید.وگرنه پاداش این تمرد خود را نه یکبار که چندین بار خواهد دید.فرصتها را از دست خواهد داد.و به عنوان عنصر نامطلوب لقمه ای ازسفره باد آورده موقعیت ها بر نخواهد داشت.

یاد می گیریم که در این دوزخ تنگ نظری ها حکم حنظلی را داریم که نشو و نمایش تحسینی بر نمی انگیزد.
نه تنها دغدغه هایمان اهمیتی برای مصادر امور ندارد بلکه خود وجود نامبارکمان معضل و مسئله ایست.پس چه بهتر به هر لطائف الحیل منکوب و منزوی شویم.
در ابتدا خیالمان بر می دارد که می توانیم کارهائی بکنیم.این بی نظمی و بی تناسبی را به هنجاری بهتر بیارائیم.دنبال کلیدهای نجات و مفاتیح رستگاری می گردیم وهر لاف گوی گزافه پردازی را پیری گره گشا می پنداریم. در خیال خود چه نقشه هائی ترسیم می کنیم.دریغا که باید چند صباحی را در این خیال خام هدر کنیم تا بفهمیم که که ایم و در کجا ی جهان ایستاده ایم.آن هم زمانی که جوانی و توانائی را از دست داده ایم و به آرمانهای مقدسمان به رذیلانه ترین نحو خیانت شده است.

حکایت وبلاگ نویسی ما هم چیزی ست در همین مایه ها.اگر در ابتدا غریب و بدیع می نماید روزی می رسد که این استمرار در ردیف کارهای روزمره در آید که تنها از بی کاری باز می داردمان.
نا سپاس نباید بود که باز مجالیست برای معرفی خویش و افکار پریشانی که در فضای تنگ رسانه های مطیع و همسو! پیشاپیش مهر رد بر جبینش خورده است.
و پنجره ایست برای ارتباط تنهایان و تبعیدیان زمان باهم.کسانی که ناگزیر از به تقریر در آوردن دردهایشان هستند.هر چند

مهندس فلکی راه دیر شش جهتی
چنان ببسته که ره نیست جز به دیر مغاک.

این ان قلت ها و اظهار وجود، مسکنیست که باورمان می دارد هنوز هستیم و هنوز نفس می کشیم و هنوز اعتراض می کنیم.

توتقون

دوشنبه 30 خرداد1390 ساعت: 23:58

سالام و سایقیلار، بارلی وئبینیزین دؤرد ایللینی تبریک ائدیرم، یولونوز داواملی.

.

درباره من

روزانه‌ها

پیوندها

دسته‌ها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

به بهانه ۴ سالگی وبلاگ