.

خواندنی ها

آغا محمد خان قاجار چون فرزندی نداشت تصمیم گرفته بود که حکومت را پس از خود به برادر زاده اش بابا خان-فتح علی شاه –بسپارد، لذا جهد بلیغی داشت که امور مملکت داری را به او بیاموزد و به همین دلیل در اکثر جنگهایش او را همراه با خود می برد.

در یکی از لشکرکشی هایش به قفقاز بین دو نفر از سپاهیانش به خاطر تصاحب یک اسب اختلاف افتاد و آن که پر

زور تر بود اسب را از آن خود کرد.سرباز دوم به فکر انتقام جوئی افتاد و چنین عنوان کرد که سرباز اول قصد کشتن شاه را داشته است.بر همین اساس دادگاهی در حضور خان قاجار و ولیعهدش بر گزار شد و شاکی و متهم یکایک حرفهایشان را زدند و در آخر از چند شاهد ماجرا نیز تحقیق به عمل آمد و مشخص شد که مسئله یک تلافی شخصی بوده،لذا آغا محمد خان رو کرد به باباخان و گفت:

-حال اگر تو قاضی باشی چگونه قضاوت می کنی؟

بابا خان تعظیمی کرد و گفت:

-فدایت شوم عدالت حکم می کند که کسی که تهمت بی اساس زده مجازات شود.

خان قاجار لبخندی زد و گفت:

-از نظر عدالت حکم تو درست است ولی ما حکممان را باید بر اساس سیاست انجام دهیم.سیاست می گوید که کسی که در ذهنش تهمت کشتن شاه را می پرورد و کسی که به کشتن شاه متهم می شود و کسانی که به عنوان شاهد در این محکمه حضور می یابند ،وقتی می بینند تصور این کار محال نیست می توانند یک روز به صرافت آن بیفتند که تصور خود را عملی کنند لذا مصلحت بر این است که هم شاکی و هم متهم و هم شاهدان ماجرا معدوم شوند تا حتی تصور این قضیه هم به ذهن کسی خطور نکند!

هاشمی رفسنجانی در خاطرات زندان خود می نویسد :یکی از تفریحات ما در زندان شاه این بود که در دور تا دور سلول می نشستیم و دیوان حافظ را می گرفتیم و بر اساس صفحه به هر کس می افتاد غزلی از حافظ را با آواز می خواندیم.حال تصور کنید شنیدن غزل حافظ با آواز مرحوم طالقانی یا منتظری چقدر زجر آور است.من نیز هم که به بد صدائی معروف بودم.روزی در همین سرگرمی ها غزلی از حافظ را با صدای بلند می خواندم.مرحوم طالقانی لبخندی زد و فرمود :شاید یکی از علتهای حرمت غنا و موسیقی این باشد که افرادی چون شما را از خوانندگی باز دارد!

معا ویه بن ابوسفیان هنگامی که می خواست جانشینی فرزندش یزید را علنی کند مجلسی با حضور بزرگان شام و عراق ترتیب داد و از سه خطیب خواست در این زمینه صحبت کنند.یزید بن مقنّع العذری که سومین خطیب بود

سخنش را چنین آغاز کرد:

سرور خدا گرایان این است(معاویه را نشان داد)

اگر بمیرد این است(یزید را نشان داد)

و هرکس تن زند سر و کارش با این است(شمشیرش را نشان داد)

معاویه گفت که بنشین که تو سرور سخن رانانی!

حاتم طائی از بیایانی می گذشت،افتاده ای را دید،از اسب پیاده شد تا کمکش کند،مرد افتاده ناگهان به سوی او حمله برد و به سوئی پرت کرد و آنگاه سوار اسب شد و می خواست به تاخت از او دور شود؛حاتم گفت :

من حاتم طائی هستم و این اسب را به تو بخشیدم ولی پیش از این که بروی از تو تمنائی دارم.

دزد اسب گفت :چه تمنائی؟

گفت: از این ماجرا با کسی صحبت نکن

گفت:می ترسی بدلیل فریب دادنت مردمان ترا ریشخند کنند.

گفت:میترسم کسانی که این داستان را بشنوند دیگر به افتادگان و از راه ماندگان ترحم ننمایند

کلاغ هفتم

سه شنبه 1 تیر1389 ساعت: 11:3

وبلاگ واحد ادبی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان مرکزی

شما را می طلبد

.

درباره من

روزانه‌ها

پیوندها

دسته‌ها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

خواندنی ها