.

دریغ

سالها پیش که مجموعه غزل "از پنجرهء غروب "را انتشار دادم،بودند دوستانی که به فضای سرد و مایوس کنندهءاین اشعار خرده گرفتند و این حال و هوا را منافی با لحن غزل دانستند.چندان که دوستی پا از این فراتر گذاشت و در نقدی با عنوان"تفنن در نیمهء خالی لیوان "مرا از زمره افرادی خواند که تنها به نیمهء خالی لیوان توجه می کند.از آنجا که دوست نداشتم کسی مرا به انتقاد ناپذیری متهم کند در برابر این نقدها سکوت کردم.اما در حال حاضر اگر بخواهم به این ایراد ها پاسخ دهم ،چنین می گویم که صرف نظر از تاثیر پذیری حقیر از اساتیدی چون سایه،نوذر پرنگ و شفیعی کدکنی ،که ناخواسته این فضا را در غزلهای من انعکاس داده ،این لحن افسرده و غمناک بازخورد تعارضاتی ست که در نسل من بوجود آمده است؛نسلی که به جایش فکر کردند،تصمیم گرفتند و حرف زدند.!

اگر تطابقی اتفاقی بین اشعار آنروز من و حوادث اخیر مشاهده می شود شاید به این دلیل است که کما کان در بر همان پاشنه می چرخد:

دریغ

دوباره شب شد و فریادها فرو خشکید

هزار قصهء ناگفته در گلو خشکید

به روی پنجره پرهیب فتنه پنجه کشید

زبان به کام حریفان گفتگو خشکید

رواق شام ترک خورد و بر درخشش برق

نگاه مضطرب مردمان فرو خشکید

چه رفت در شب میدان به صبح اندیشان

که ناگهان همه جوهای هایهو خشکید

دریغ خون رفیقان من که زار و غریب

به سنگفرش خیابان آرزو خشکید!

چنان ز بیم عسس جام شیون آغازید

که از مهابت آن باده در سبو خشکید

همین نه شاخ گل سرخ سر به خاک نهاد

ز فرط گریهء بی وقفه چشم جو خشکید

مبر به شیوهء خواجه به باغ شعر پناه

که این خزان زده را نیز رنگ و بو خشکید!

تبریز-آبان 74

دریغ

دوباره شب شد و فریادها فرو خشکید

هزار قصهء ناگفته در گلو خشکید

به روی پنجره پرهیب فتنه پنجه کشید

زبان به کام حریفان گفتگو خشکید

رواق شام ترک خورد و بر درخشش برق

نگاه مضطرب مردمان فرو خشکید

چه رفت در شب میدان به صبح اندیشان

که ناگهان همه جوهای هایهو خشکید

دریغ خون رفیقان من که زار و غریب

به سنگفرش خیابان آرزو خشکید!

چنان ز بیم عسس جام شیون آغازید

که از مهابت آن باده در سبو خشکید

همین نه شاخ گل سرخ سر به خاک نهاد

ز فرط گریهء بی وقفه چشم جو خشکید

مبر به شیوهء خواجه به باغ شعر پناه

که این خزان زده را نیز رنگ و بو خشکید!

تبریز-آبان 74

سنده: آشنا

پنجشنبه 4 تیر1388 ساعت: 1:18

ولی این دفعه شب که میشود تازه فریادها نه تنها فرو نمی خشکد بلکه طراوت بیشتری پیدا میکند . و هزاران قصه ناگفته گفته میشود .
بهر حال شعرتون خیلی قشنگ است .

ضمنا برای اینکه دو جا فرو خشکید به کار بردین و حالت ردیف و قافیه پیدا کرده است
در سطر اول جسارتا اگر به این شکل بفرمائید با مردمان فرو خشکید سطر شش
هم ردیف و هم قافیه میشود .
دوباره شب شد و آه و فغان فرو خشکید .

نویسنده: قلم

پنجشنبه 4 تیر1388 ساعت: 2:41

آفرین جناب راثی‌پور!
بسیار محظوظ شدم.

زنده باد!

.

درباره من

روزانه‌ها

پیوندها

دسته‌ها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

دریغ