.

سیه خواب

فقط به اندازهء دو گامی

میان آن گوی سحر آمیز و دست من مانده بود باقی

که آرزوهای رنگ رنگم شود محقق...

درنگ کرد اسب و شیهه سر داد

و روی پاهای خلفی استاد

دوار وحشت چو گردبادی مرا ز خود برد

چه دره ای بود

دهان گشوده به انهدام من و هزار آرزوی دیرین!

خیال کردم که خواب بود این

ولی دریغا که هر شب و روز من گذشته ست

درین سیه خواب وحشت آگین

چه آرزوها

که در خلاف آمد زمانه

جراحتی شد که از درون خورد طاقت من

چو موریانه

88/5/28

نقدی بر این شعر توسط دوست عزیز و بزرگوارم مسعود ناظم الرعایا

88/5/28

ادامه مطلب

فقط به اندازهء دو گامی

میان آن گوی سحر آمیز و دست من مانده بود باقی

که آرزوهای رنگ رنگم شود محقق...

درنگ کرد اسب و شیهه سر داد

و روی پاهای خلفی استاد

دوار وحشت چو گردبادی مرا ز خود برد

چه دره ای بود

دهان گشوده به انهدام من و هزار آرزوی دیرین!

خیال کردم که خواب بود این

ولی دریغا که هر شب و روز من گذشته ست

درین سیه خواب وحشت آگین

چه آرزوها

که در خلاف آمد زمانه

جراحتی شد که از درون خورد طاقت من

چو موریانه

88/5/28

نقدی بر این شعر توسط دوست عزیز و بزرگوارم مسعود ناظم الرعایا

88/5/28

ادامه مطلب

سلام برخوانندگان ارجمند. دوست نادیده من راثی پور عزیزم که اهل خوی است و از قبیله اهل ذوق و ادب، شعربالا را در وبلاگ خود قرار داده اند.بنده بارها و بارهابه تازه واردها در عرصه ی ادبیات و به ویژه شعر عرض کرده و می کنم که تاریخ سرودن شعرتان را در زیرآن بنویسید تا خواننده تاریخ تولد شعر را بداند اما خدا را شکر که ان دوست بزرگوار نادیده این امر را رعایت فرمودند تا کنششان برای مبتدیان درس باشد.چند نکته در باره شعرایشان قلمی می کنم که اول از اخر شروع می کنم اول اینکه این شعر در بیست و هشتم مرداد سروده شده و ما می دانیم که برخی تاریخها تنها تاریخ نیستند بلکه علاوه بر رخداد تاریخی، فرهنگی را نمایندگی می کنند و لذا در این روز هاست که خیلی از ناگفته ها از زبان آدمی بیرون می اید.بیست و هشتم مرداد هم از این زمره روزهاست.
صادق هدایت در ان مانیفستش-بوف کور-می گوید در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح آدم را می خورند.و من به تعریض عرض می کنم البته روح آدم را.چون خیلی ها را دیده ام و دیده اید که نه تنها زخم روحشان را نمی خورد گاهی آنها زخم را می خورند و یک آب هم رویش و دلیل این امر علاوه بر بی قیدی انها این هم هست که اصلا روح ندارند.انها سالی یکبار و شاید در عمرشان تنها یکبار دلشان می لرزد و شاید هم هرگز سلولهای خاکستری خود را مصرف نکنند و آکبند به قاضی القاضات و کافی المهمات پسشان بدهند.
اما راثی پور دلی دارد پر از درد و روحی دارد سخت نازک که با اندک تلنگری به فغان در می آید.بند سوم شعرش را ببینید مردی که آرزوهایش هم از درون پوک می شوند دیگر به کدام حشیش متوسل شود مگر نشنیده اید که الغریق یتشبث بکل حشیش.و چقدر سخت و جانگزا ست که آرزوهای آدمی موریانه ای باشند برای جویدن طاقتش و دردی از این بدتر هم هست؟؟.بله هست!!! .همان دردی که آدمی را وا می دارد چنین شعری بسراید.شعری که شاعر نمی داند خواب بوده است یا بیدار.نمی داند این سیه خواب همان خواب مرگ است یا یقظه ای لبالب از ملال.من اما نمی دانم چرا این گونه شده است .همانگونه که شما نیز از این شعر در نمی یابید مگر این که تعبیر خودتان را داشته باشید و این از محسنات راثی پور است که ابهام آفرینی می کند تا خواننده به ظن خود به داوری بنشیند و افرین بر شاعر که وظیفه ای برای خود نمی بیند که همه چیز را بگوید و لقمه شعر را بجود و آماده کند .بگذارید اندکی از سلولهای خاکستری مغز خواننده مصرف شود.
اما باز هم شاعر را می بینیم که در بند اول دل در هوای آن گوی نهاده است.سمبل ؟؟نماد؟گوی دایره است و دایره نماد تکاپو ست.آیا شاعر خود را آگاهانه لو داده است یا نا آگاهانه؟؟.تکاپوی رسیدن به کجا؟بی گمان به جایی که دوار وحشت نباشد و دره هایش هول انگیز نباشند.آیا در انجا اسب بر روی دستهای خویش می ایستد.من بر خلاف راثی پور بر این باورم اسب هم دست دارد و هم پا.بر این باورم اگر اسب بر روی دستها بایستد ممکن است سوار خود را به آن سوی دره-جایی که برای رسیدن به ان له له می زند- بیندازد.آیا چنین چیزی ممکن است؟
به هر حال چه به جلو پرتاب شویم و چه به خلف و عقب، من اما آرزو نمی کنم که گوی، آرزوهایم را برآورده کند .من دوست دارم کوشش خودم به آرزوهایم جامه عمل بپوشاند.ما ملت هزار سال است که در به در دنبال گوی هستیم .این گوی بی نهایت رنگ دار که هزار آرزوی راثی پور را باید محقق کند در طول هزاره های این سرزمین هزاران نام یافته است.از جام جم جمشید تا آب حیوان اسکندر و تا آن روز که گوی را نام دین نهادند و تا امروزه روز که هر ایدئولوژی گوی شد تا مردمان را به اتوپیا برساند و هنوز هم که هنوز است ما به دنبال گوی هستیم و این لعبت طناز که گاه آزادی می نامندش و گاه آرامش و گاه آسایش و گاه رفاه و گاه…..هر روز به نام و رنگی در می آید.اما به هر حال ما هم به دنبال آنیم که موریانه طاقت خور بمیرد تا طاقت ما طاق نشود.امیدوارم شما هم روزی به گوی خودتان برسید اما ناصر خسرو وار .تکیه داده بر خویشتن و به قول نظامی
چون شیر به خود سپه شکن باش
فرزند خصال خویشتن باش
و نکته اخر انکه انچه نوشتم باور و رای من تا امروز ششم مهرماه هشتاد و هشت خورشیدی است.خدا را چه دیدی شاید فردا همه را تکذیب کردم.کی مرده و کی زنده!!!!!!!

نویسنده: آذرین

شنبه 4 مهر1388 ساعت: 23:40

سلام

بر راثی پور بزرگ

مقالات ادبی شمارا چند بار میخوانم

نه باهاشون عشق میورزم

.

درباره من

روزانه‌ها

پیوندها

دسته‌ها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

سیه خواب