یک غزل عاشورائی

ای جان محض از تن خاکی رها شده

از کیمیای عشق الهی طلا شده

با خون وضو گرفته به قصد نماز عشق

در این فریضه بر همگان مقتدا شده

احرام بسته در ره حجی خلیل وار

آنگاه در مناسک سرخش فدا شده

تمکین نکرده سلطه بیداد پیشگان

هر چند از این خطر هدف کینه ها شده

ای سر خط صحیفه اخلاص-ای حسین-

میثاق عشق با قلم تو ادا شده

راه تو از صباح ازل تا شب ابد

معیار انتخاب درست از خطا شده

بار امانتی که فلک را شکست پشت

بر شانه تحمل تو جابجا شده

عهد الست را که بلی گفت همچو تو؟

ای از سر ولا به بلا مبتلا شده

فروردین ۷۷